Polski system prawny przewiduje możliwość wypełnienia zeznania podatkowego przez sam urząd skarbowy, na wniosek podatnika. Wystarczy złożyć w placówce urzędu stosowny formularz, a pozbędziemy się niepotrzebnego stresu, bo wszystko zrobi za nas organ administracji. Czy rzeczywiście nie ma się czego obawiać? Co się stanie, jeżeli urząd skarbowy popełni błąd?
Zgodnie z art. 45ca ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.) określona grupa podatników może złożyć, w terminie do dnia 15 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, urzędowi skarbowemu wniosek o sporządzenie zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (lub poniesionej straty), wskazując jednocześnie adres poczty elektronicznej, na który ma być wysłana informacja o sporządzeniu zeznania przez urząd skarbowy. Instytucja wygląda bardzo atrakcyjnie, zwłaszcza dla osób, które nie czują się biegłe w prawie podatkowym i nie mają wsparcia księgowego. Z kolei w oparciu o art. 45cc omawianej ustawy w przypadku stwierdzenia przez organ podatkowy, że sporządzone zeznanie zawiera błędy lub oczywiste omyłki powstałe z winy organu podatkowego, organ podatkowy koryguje zeznanie, dokonując stosownych poprawek lub uzupełnień. Od zaległości związanych z korektą nie nalicza się odsetek za zwłokę za okres od dnia następującego po upływie terminu płatności podatku do dnia upływu terminu do wniesienia sprzeciwu. Zgodnie z przepisami ustawy z 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2017 r. poz. 2226), a konkretniej art. 16b – w omawianej wyżej sytuacji, w przypadku błędów lub oczywistych omyłek, powstałych z winy organu podatkowego, podatnik nie podlega również karze za przestępstwo lub wykroczenie skarbowe.
Należy zauważyć, że sformułowanie, iż podatnik w taki sposób „nie podlega karze”, sugeruje, że może i nie zostanie mu wymierzona kara, ale mimo wszystko popełnia on czyn zabroniony. Na szczęście skarbowe sprawy karne prowadzi się również z uwzględnieniem innych przepisów i zasad, obecnych w Kodeksie karnym skarbowym. W oparciu o art. 1 § 3 ustawy należy stwierdzić, że w ogóle nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy. Skoro zatem organ wypełniał zeznanie, to organ powinien również ponieść odpowiedzialność za ewentualne błędy i omyłki.