Istnieją dwa sposoby na dochodzenie roszczeń po wypadku. Pierwszą możliwością jest dochodzenie roszczenia na drodze postępowania cywilnego, drugą – na drodze postępowania karnego. Czas przedawnienia roszczeń przy postępowaniu cywilnym to 3 lata, przy karnym 10 lat, dlatego wybór często determinowany jest faktem jak dawno wydarzył się wypadek. Jeżeli minęło więcej niż 3 lata  często jedynym wyjściem jest skorzystanie z drogi postępowania karnego oraz tzw. powództwa adhezyjnego. Jednakże należy pamiętać, że powództwo to nie zawsze może być prowadzone zwłaszcza jeśli prowadzi do przewlekłości procesu karnego.

Z powództwem adhezyjnym można wystąpić na mocy art. 62 kodeksu postępowania karnego, na postawie art. 177 kodeksu karnego, który mówi, że za spowodowanie wypadku komunikacyjnego, co jest przestępstwem, grozi odpowiedzialność karna. W wyniku powództwa adhezyjnego można wystąpić z jednym postępowaniem, dzięki któremu można doprowadzić do ukarania sprawcy, a także osiągnąć cele procesu cywilnego.

Na podstawie dwóch artykułów kodeksu cywilnego tj art. 444 i art. 445 poszkodowany może dochodzić od oskarżonego wszystkich kosztów leczenia, które były niezbędne do przywrócenia do zdrowia: kosztów prywatnych wizyt medycznych, kosztów rehabilitacji, sprzętów ortopedycznych (usztywniacze, kołnierze, szyny itp.) oraz lekarstw. Dodatkowo poszkodowany może żądać zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną czynem przestępnym. Na wysokość zadośćuczynienia ma wpływ wiele czynników jak rozmiar cierpienia fizycznego i psychicznego przez poszkodowanego, motyw sprawcy,  czy okoliczności jak pozostawanie pod wpływem środków odurzających przez poszkodowanego w czasie popełniania przestępstwa.

Jednocześnie należy pamiętać, że termin wniesienia powództwa adhezyjnego upływa wraz z rozpoczęciem rozprawy głównej. Dodatkowo pozew musi być wniesiony w formie pisemnej, zgodnej z rygorami pisma procesowego i pozwu.